حدیث امام علی درمورد فراموشی عمدی قرآن

امام علی علیه السّلام فرمودند:

ألا و من تعلم القرآن ثم نسیه متعمداً لقی الله یوم القیامة مغلولاً یسلط الله علیه بکل آیه نسیها حیّه تکون قرینتة الی النار الا أن یغفر له.

همانا کسی که قرآن را یاد بگیرد و آن را از روی عمد فراموش کند، خدا را ملاقات می کند در حالی که خدا مسلط می کند بر او به ازای هر آیه که فراموش کرده، ماری که قرین آتش باشد مگر اینکه برای کارش (فراموشی عمدی قرآن) طلب بخشش کند.
(بحار الأنوار، ج 89، ص 187)

حدیث امام علی درمورد مرم

امام علی علیه السّلام:

روزگاری بر مردم فرارسد که از قرآن جز «نشانی» نمانَد و از اسلام جز «نامی». در آن روز مسجدها از نظر بنا، آباد و از نظر هدایت، ویران خواهد بود و نمازگزاران و سازندگان آن بدترین مردم روی زمین اند. از ایشان فتنه و فساد آید و لانه گناه و پلشتی باشند. آن که خواهد از شرّشان کناره گزیند بدان در اندازندش، و آن که خواهد از آنان فاصله گیرد و پیرویشان نکند بکشانندش. خدای سبحان در باره آنان فرماید: به خداییم سوگند، بر آنان فتنه و بلایی فرستم که بردباران هم در آن حیران بمانند، و این حتمی است. از خداوند خواستاریم که از لغزشها و غفلتهامان درگذرد.

(نهج البلاغه، حکمت 361)

حدیث امام علی علیه السلام در توصیف خاندان عصمت علیهم السلام

امام علی علیه السلام در توصیف خاندان عصمت علیهم السلام فرمودند :

هُم أساسُ الدّینِ وعِمادُ الیَقینِ، إلَیهِم یَفیءُ الغالی، وبِهِم یَلحَقُ التّالی، ولَهُم خَصائِصُ حَقِّ الوَلایَةِ، وفیهِمُ الوَصِیَّةُ وَالوِراثَةُ؛

آنان (آل محمّد) بنیاد دین و تکیه گاه یقینند، تندرونده به سوى ایشان بر مى‏ گردد و واپس مانده به آنان ملحق مى‏ شود، ویژگی هاى حقّ ولایت (و امامت) در آنهاست و بس و وصیت و وراثت منحصر به آنان است.
از نهج البلاغه، خطبه 2
خاندان عصمت علیهم السلام

احادیث امام علی علیه السلام

امام علی علیه السلام فرمودند :

إنَّ رَسولَ اللّه‏ِ صلی الله علیه و آله أخَذَ بِیَدِ حَسَنٍ وحُسَینٍ فَقالَ : مَن أحَبَّنی وأحَبَّ هذَینِ وأباهُما واُمَّهُما کانَ مَعی فی دَرَجَتی یَومَ القِیامَةِ؛

رسول خدا صلی الله علیه و آله دست حسن و حسین را گرفت و فرمودند: هر که مرا و این دو و پدر و مادر این دو را دوست داشته باشد، روز قیامت در کنارم هم درجه من خواهد بود.
امالی الصدوق، ص 190
تولی و تبری-خاندان عصمت علیهم السلام

روایت از پیامبراکرم صلى‏ الله‏ علیه‏ و ‏آله

از پیامبر اکرم صلى‏ الله‏ علیه‏ و ‏آله روایت است که:


خداوند متعال فرمود:



یَا ابْنَ آدَمَ! ما تُنْصِفُنى، اَتَحَبَّبُ اِلَیْکَ بِالنِّعَمِ وَ تَتَمَقَّتُ اِلَىَّ بِالمَعاصى، خَیْرى عَلَیْکَ مُنزَلٌ وَ شَرُّکَ اِلَىَّ صاعِدٌ، وَ لا یَزالُ مَلَکٌ کَریمٌ یَأْتینى عَنْکَ کُلَّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ بَعَمَلٍ قَبیحٍ؛

اى فرزند آدم! با من انصاف نمى کنى! من با نعمت‏ها نسبت به تو دوستى و محبّت مى کنم، ولى تو با گناهان با من دشمنى مى کنى. خیر من بر تو نازل مى شود، ولى از تو بدى به طرف من بالا مى‏ آید، و پیوسته فرشته ‏اى بزرگوار، هر روز و شب، گزارش کارى زشت را از تو براى من مى‏ آورد.
(بحارالانوار، ج 74، ص 19)