حدیث پیامبر اکرم (ص) در مورد صله رحم

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) فرمودند:

انّ الرّحمةَ لا تنزِلُ عَلی قَومٍ فیهِم قاطِعُ رَحِمٍ؛

رحمت (خدا) بر قومی که در میان آنان قطع رحم کننده باشد، نازل نمی شود.


«کنز العمال، ح٦٩٧٨»

حدیث پیامبر اکرم (ص) در مورد صله رحم

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) فرمودند:

اُوصِیَ الشّاهِدَ مِنْ اُمَّتی و الغائِبَ مِنهُم و مَن فی اصلابِ الرجالِ و أرحامِ النّساءِ الی یوم القیامَةِ أن یَصِلَ الرَّحم؛


سفارش می کنم حاضران و غائبان از امتم را و کسانی را که در پشت پدران و در رحم مادران خویش هستد تا روز قیامت، که صله رحم نمایند گر چه به فاصله یک سال راه باشد؛ زیرا صله رحم جزو دین است.

«الکافی، ج 2، ص١٥٨»

حدیث امام صادق(ع)در باره صله رحم

امام صادق(علیه السّلام) فرمودند:

صِلَةُ الرحامِ تُزَ کّى العمالَ وَتُنمى الموالَ وَ تَدفَعُ البَلوى  وَتُیَسِّرَ الحِسابَ وَتُنسِئُ فِى الجَلِ؛


صله رحم، اعمال را پاکیزه، اموال را بسیار، بلا را برطرف و حساب (قیامت) را آسان مى کند و مرگ را به تأخیر مى اندازد.


«کافى، ج٢، ص١٥٧، ح٣٣»

حدیث پیامبر اکرم (ص) در مورد صله رحم

پیامبر اکرم(صلّی الله علیه و آله) فرمودند:

اذا ظَهَرَ العلمُ و احتُذِرَ العَمَل و ائْتَلَفَتِ الالسُنُ و اختَلَفَتِ القُلوبُ و تَقاطَعَتِ الأرحام هنالک لعنَهُم الله؛

زمانی که در جامعه ای علم گسترش یابد و به آن عمل نشود و زبان ها با هم موافق و دل ها با هم مخالف باشند و مردم با خویشاوندان (رحمی) خود قطع رابطه کنند، آن هنگام خشم و غضب الهی چنین آنان را فرا می گیرد که خداوند چشم و گوششان را کر و کور می گرداند.

«ثواب الاعمال، ص٢٨٩»

حدیث امام باقر(ع)در مورد صله رحم

امام باقر(علیه السّلام)فرمودند:

عَلَیکَ بِالصَّبرِ ، وطَلَبِ الحَلالِ ، وصِلَةِ الرَّحِمِ؛

بر تو باد شکیبایى و جُستنِ حلال و پیوند با خویشان .

«الکافی، ج٢، ص٤٨٨، ح١»

حدیث امام صادق(ع)در باره صله رحم

امام صادق علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ صِلَةَ الرَّحِمِ تُهَوِّنُ الْحِسابَ یَوْمَ الْقِیامَةِ؛

معاشرت و رفت و آمد با خویشاوندان، حساب روز قیامت را بر انسان آسان مى کند.


[ بحارالأنوار، ج٧٤، ص١٠٢]

حدیث امام علی(ع)در مورد صله رحم

امام علی علیه السّلام فرمودند:

اِنَّ صِلَةَ الاَرْحامِ لَمِنْ موجِباتِ الاِسْلامِ وَ اِنَّ اللّهَ سُبْحانَهُ اَمَرَبِاِکْرامِها وَ اِنَّهُ تَعالى یَصِلُ مَنْ وَصَلَها وَ یَقْطَعُ مَنْ قَطَعَها وَ یُکْرِمْ مَنْ اَکْرَمَها؛به راستى که صله رحم از واجبات اسلام است و خداى سبحان، امر فرموده که آن را گرامى بدارند و خداوند متعال با هر کس که صله رحم کند، رابطه برقرار مى کند و با هر کس که قطع رحم کند، قطع رابطه مى کند و هر کس که صله رحم را گرامى بدارد، گرامى اش مى دارد.

«غررالحکم، ح٣٦٥١»

حدیثی از پیامبر اکرم درباره دوستی با علی(ع)و فاطمه(ع)

پیامبر اکرم صلّی الله علیه و آله:

إنَّ اللهَ لَهُ الْحَمْدُ، عَرَضَ حُبَّ عَلِیٍّ وَ فاطِمَةَ، وَ ذُرّیَّتِهما عَلی الْبَرِیَّةِ فَمَنْ بادَرَ مِنْهُمْ بِالإجابَةِ جَعَلَ اللهُ مِنْهُمْ الرُّسُلَ، وَ مَنْ أجابَ بَعْدَ ذلِک جَعَلَ مِنْهُمْ الشِّیعَةَ وَ إنَّ اللهَ جَمَعَهُمْ فِی الْجَنَّةِ.

خداوند که حمد وستایش برای اوست، دوستی علی و فاطمه و ذریه آن دو را بر همه انسان ها عرضه داشت، اول کسانی که آن را پذیرفتند به عنوان رُسُل (رسولان) انتخاب شدند و پس از آنان کسانی که آن را پذیرفته به عنوان «شیعه» برگزیده شدند و خداوند در بهشت همه آنان را جمع خواهد کرد.
(احقاق الحق، ج 9، ص 191)

حدیث امام حسن عسکری (ع) درمورد بهترین دوست

بهترین دوست

حضرت امام حسن عسکری : 

خَیْرُ إِخْوَانِکَ مَنْ نَسِیَ ذَنْبَکَ وَ ذَکَرَ إِحْسَانَکَ إِلَیْهِ‏. أعلام الدین فی صفات المؤمنین،ص 313

بهترین دوستت کسی است که بدی هایت را فراموش کرده و خوبی هایت را در ذهن دارد

روایتی از حضرت علی(ع)درباره سروران امت

امام علی علیه السلام:

سَمِعتُ رَسولَ اللّه‏ِ صلّی اللّه علیه و آله یَقولُ : أنَا سَیِّدُ وُلدِ آدَمَ ، وأنتَ یا عَلِیُّ وَالأَئِمَّةُ مِن بَعدِکَ سادَةُ اُمَّتی ، مَن أحَبَّنا فَقَد أحَبَّ اللّه‏َ ، ومَن أبغَضَنا فَقَد أبغَضَ اللّه‏َ ، ومَن والانا فَقَد والَى اللّه‏َ ، ومَن عادانا فَقَد عادَى اللّه‏َ ، ومَن أطاعَنا فَقَد أطاعَ اللّه‏َ ، ومَن عَصانا فَقَد عَصَى اللّه‏َ؛

از رسول خدا صلّی اللّه علیه و آله شنیدم که مى‏فرمایند: من سرور فرزندان آدم هستم و تو، اى على و امامان پس از تو، سروران امّت من هستید؛ هرکس ما را دوست بدارد، خدا را دوست داشته است و هرکس ما را دشمن داشته باشد، خدا را دشمن داشته است، هرکه با ما دوستى ورزد، با خدا دوستى ورزیده و هرکس با ما دشمنى کند، با خدا دشمنى ورزیده است. هرکس از ما اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده و هرکه از ما نافرمانى کند، خدا را نافرمانى کرده است.
(امالی صدوق، ص 384)