روایتی از امام علی درمورد کارهای بیهوده

علی علیه السلام هنگامی که به سوی کوفه می آمد وارد شهر انبار شد که مردمش ایرانی بودند.

کدخدایان و کشاورزان ایرانی خرسند بودند که خلیفه ی محبوبشان از شهر آنها عبور می کند، به استقبالش شتافتند. هنگامی که مرکب علی به راه افتاد آنها در جلو مرکب علی علیه السلام شروع کردند به دویدن. علی آنها را طلبید و پرسید: «چرا می دوید، این چه کاری است که می کنید؟ ! » .

- این یک نوعی احترام است که ما نسبت به امرا و افراد مورد احترام خود می کنیم. این، سنت و یک نوع ادبی است که در میان ما معمول بوده است.

- این کار شما را در دنیا به رنج می اندازد و در آخرت به شقاوت می کشاند.

همیشه از این گونه کارها که شما را پست و خوار می کند خودداری کنید. بعلاوه این کارها چه فایده ای به حال آن افراد دارد [1]؟

[1] . نهج البلاغه ، کلمات قصار، شماره ی 37.

حدیث امام علی درمورد فراموشی عمدی قرآن

امام علی علیه السّلام فرمودند:

ألا و من تعلم القرآن ثم نسیه متعمداً لقی الله یوم القیامة مغلولاً یسلط الله علیه بکل آیه نسیها حیّه تکون قرینتة الی النار الا أن یغفر له.

همانا کسی که قرآن را یاد بگیرد و آن را از روی عمد فراموش کند، خدا را ملاقات می کند در حالی که خدا مسلط می کند بر او به ازای هر آیه که فراموش کرده، ماری که قرین آتش باشد مگر اینکه برای کارش (فراموشی عمدی قرآن) طلب بخشش کند.
(بحار الأنوار، ج 89، ص 187)

حدیث امام علی درمورد مرم

امام علی علیه السّلام:

روزگاری بر مردم فرارسد که از قرآن جز «نشانی» نمانَد و از اسلام جز «نامی». در آن روز مسجدها از نظر بنا، آباد و از نظر هدایت، ویران خواهد بود و نمازگزاران و سازندگان آن بدترین مردم روی زمین اند. از ایشان فتنه و فساد آید و لانه گناه و پلشتی باشند. آن که خواهد از شرّشان کناره گزیند بدان در اندازندش، و آن که خواهد از آنان فاصله گیرد و پیرویشان نکند بکشانندش. خدای سبحان در باره آنان فرماید: به خداییم سوگند، بر آنان فتنه و بلایی فرستم که بردباران هم در آن حیران بمانند، و این حتمی است. از خداوند خواستاریم که از لغزشها و غفلتهامان درگذرد.

(نهج البلاغه، حکمت 361)

حدیث امام علی درمورد رفتار وسیرت مردم

امام علی علیه السّلام:

آن که در عیبِ خود نگرد به عیبِ دیگران نرسد، و آن که به روزی الهی رضا دهد بر آنچه از دست دهد غم نخورَد، و آن که تیغ تجاوز برکشد بدان کشته شود، و آن که خود را در کارها به رنج افکنَد هلاک شود، و آن که خود را در گرداب افکنَد غرق شود، و آن که در جاهای بد رود بد نام شود، و آن که زیاد سخن گوید زیاد خطا کند، و آن که خطای زیاد کند شرم او کم شود، و آن که شرمش ناچیز شود پارساییش کم گردد، و آن که پارساییش کم شود دلش بمیرد، و آن که دلش بمیرد در آتش رود، و آن که در عیبهای مردم نگرد و آنها را بد انگارد ولی برای خود روا دارد دقیقاً او همان احمق است. قناعت ثروتی است بی پایان. و آن که زیاد به یاد مرگ افتد با کمِ دنیا خشنود شود، و آن که بداند سخن او بخشی از کردار اوست کم سخن گوید جز در آنچه مفید افتد.

(نهج البلاغه، حکمت 341)

دعایی نافع از سیدالساجدین (ع)

دعایی نافع از سیدالساجدین ع که حضرت در مورد آن فرموده اند:

 ما ابالی اذا قلت هولاء الکلمات لو اجتمع علی الانس و الجن ←من با گفتن این کلمات (و سپردن خود به خدا) ترس و باکی نخواهم داشت،
اگر چه جن و انس ،
برای زیان رساندن به من ،
 همدست و مجتمع گردند (صدمه ای به من نخواهد رسید) :

بسم الله و بالله و من الله
و الی الله و فی سبیل الله.
اللهم الیک اسلمت نفسی
و الیک وجهت وجهی
و الیک فوضت امری
فاحفظنی بحفظ الایمان
من بین یدی و من خلفی
و عن یمینی و عن شمالی
و من فوقی و من تحتی
و ادفع عنی بحولک و قوتک
فانه لا حول و لا قوة الا بالله العلی العظیم