شیخ الرئیس در مقام عرفان می گوید : عارف ، خوشرو ، و خندان و متبسم است و از روی تواضع به کوچک تر ، همان طور احترام می کند که به بزرگ تر ، و از دیدن افراد گمنام ، همان قدر خوشحال می شود که از دیدن افراد نامدار؛ چگونه شاد نباشد و به وجد نیاید در حالی که به حق و همه چیز به این سبب که خداوند را در آن می بیند شادمان است ، و چگونه برای او همگان یکسان نباشند ، در حالی که همه نزد او اهل رحمت اند که مشغول باطل اند . تا آن جا که می گوید : عارف ، شجاع است و چگونه شجاع نباشند در حالی که او از مرگ هراسی ندارد ، و بخشنده است و چگونه بخشنده نباشد در حالی که از محبت باطل برکنار است ، و او حقد و کینه ها را فراموش می کند و چگونه چنین نکند در حالی که ذکرش مشغول به حق است .
(رساله امامت صص ٣٠،٣١)
مرحوم علامه شیخ بهاء الدین (بهایی ) (قدس سره ) از امیر المؤ منین (ع ) نقل می کند ، پیامبر اکرم (ص ) فرمودند : کسی که خداوند متعال را بشناسد و او را تعظیم کند ، دهانش را از سخن (بی فایده ) حفظ می کند و شکمش را از غذا (پر خوری ) نگه می دارد و رنج روزه و نماز را بر خویش هموار می کند . عده ای پرسیدند : ای رسول خدا (ص ) ! آیا اینان اولیای الهی اند؟ آن حضرت در پاسخ فرمودند : اولیای خدا کسانی اند که ساکت اند؛ اما سکوت شان تفکر است ، سخن می گویند؛ اما سخن گفتن شان ذکر و یاد خداست ، نگاه می کنند و نگاه شان عبرت است . می گویند و گفتن شان حکمت است ، راه رفتن شان در میان مردم سبب برکت است و اگر نبود اجل هایی که خدا برای شان مقدر فرموده بود از خوف عذاب و شوق ثواب ، روح شان در بدن شان نمی گنجید
.(اصول کافی ج٢ ص٥٥ ح٥)